محمدرضا امتحانی؛ هادی عبدالعظیمی؛ حمیدرضا شاهینی‌فر
چکیده
مقدمه: امروزه افزایش جمعیت و به دنبال آن توسعه کالبدی شهرها، موجب کمبود زیرساخت‌ها و خدمات شهری در مناطق جدید شهری شده است. پژوهش حاضر با هدف ﻣﺸﺨﺺ نمودن ﻧﻮاﺣﻲ ﻣﺤﺮوم از ﺧﺪﻣﺎت درمانی (منطقه 10 شهر شیراز) و ﻣﻜﺎنﻳﺎﺑﻲ بهینه کاربری برای بیمارستان انجام شد.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی بود و با رویکرد شهروند محوری انجام ...
بیشتر
مقدمه: امروزه افزایش جمعیت و به دنبال آن توسعه کالبدی شهرها، موجب کمبود زیرساخت‌ها و خدمات شهری در مناطق جدید شهری شده است. پژوهش حاضر با هدف ﻣﺸﺨﺺ نمودن ﻧﻮاﺣﻲ ﻣﺤﺮوم از ﺧﺪﻣﺎت درمانی (منطقه 10 شهر شیراز) و ﻣﻜﺎنﻳﺎﺑﻲ بهینه کاربری برای بیمارستان انجام شد.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی بود و با رویکرد شهروند محوری انجام گردید. اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز نیز از طرح تفصیلی منطقه به دست آمد. با طراحی پرسش‌نامه، از 10 نفر متخصصان حوزه سلامت و برنامه‌ریزی شهری درخواست شد تا به 3 معیار و 10 زیرمعیار امتیاز دهند و ارجحیت هر کدام از معیارها را مشخص نمایند. به منظور مکان‌یابی بهینه، از تحلیل سلسله مراتبی و سیستم اطلاعات جغرافیایی GIS (Geographic Information System) استفاده گردید.یافته‌ها: ﺗﺠﻤﻊ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎد ﮐﺎرﺑﺮی ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ- درﻣﺎﻧﯽ در ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ شیراز ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه است که ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻤﺎل ﻏﺮﺑﯽ و ﺟﻨﻮب ﺷﺮﻗﯽ با ﮐﻤﺒﻮد ﮐﺎرﺑﺮی درمانی مواجه باشند. پس از بررسی معیارها و زیرمعیارها، بهترین موقعیت‌های مکانی جهت احداث بیمارستان پیشنهاد گردید.نتیجه‌گیری: ﺗﻮزﻳﻊ ﺧﺪﻣﺎت ﺷﻬﺮی و ﺑﻪ ویژه ﺧﺪﻣﺎت درمانی، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻓﻀﺎﻳﻲ رعایت گردد. اراضی بایر و زمین‌های اوقافی، نزدیکی به معابر درجه یک و محدوده‌های با تراکم جمعیتی بالاتر، به عنوان موقعیت‌های برتر جهت مکان‌یابی بیمارستان‌ها پیشنهاد شد.
